Repair & Shine

Wat inspireerde je om schoenreparateurs te fotograferen?

In het eerste jaar dat ik in New York woonde, versleet ik mijn schoenen in alarmerend hoog tempo. Terwijl me in mijn geboortestad Phoenix in Arizona nog nooit een schoenenreparatie shop was opgevallen, leek het of er in NYC op elke hoek van de straat één zat. Daarom besloot ik een paar schoenen te laten repareren. De reparateur leverde geweldig werk af, en ik leerde dat je schoenen keer op keer kunt laten herstellen, in plaats van ze weg te gooien.
Ik woon nu acht jaar in New York waarvan ik in het begin in veel verschillende wijken binnen Brooklyn heb gewoond. Elke keer als ik verhuist was, werd het een van mijn eerste prioriteiten om mijn lokale schoenreparateur te vinden. Ik raakte bevriend met mijn schoenreparateurs en ontdekte dat ze vanuit veel verschillende landen naar New York waren geïmmigreerd (en niet allemaal Italiaans of Russisch waren, zoals ik eerst dacht): Israël, Jamaica, Korea, Ecuador, de Dominicaanse Republiek...
Ze waren allemaal van boven een bepaalde leeftijd; ik heb er maar één ontmoet die jonger was dan 55. Het leek alsof er geen jonge leerlingen waren, en ik begon te vragen of dit het geval was. De meeste reparateurs vertelden me dan dat deze baan tot het einde der dagen zou blijven bestaan en wezen me er altijd op dat dit een van de oudste beroepen is. Maar geen van hen vertelde me dat een zoon of dochter de zaak over zou nemen, en niet een wist waar ik heen zou moeten als ik het vak wilde leren.

Repair & Shine

Elke winkel is een aparte wereld, en veel van de schoenreparateurs spenderen al meer dan 30 jaar binnen dezelfde zaak. Elk gereedschap, elke machine en tafel; alles staat precies op de goede plek voor deze reparateur. Ik werd enorm geboeid door de microkosmossen die ze allen hadden gebouwd. Ik had zoiets nog nooit eerder gezien.

Hoe vond je de reparateurs die je portretteerde?

Door in verschillende wijken te wonen en al fietsend op zoek te gaan naar shops.

Hoe reageerden ze op je verzoek om hen te fotograferen?

Het was zeker niet gemakkelijk om hun toestemming te krijgen. Een van de eerste belemmeringen was de taalbarrière. Uitleggen wat ik wilde bereiken was het moeilijkste gedeelte. Veel van de reparateurs wezen me af, zelfs toen ik eenmaal andere portretten had om als voorbeeld te laten zien. Misschien zijn ze te bescheiden.

Voordat ik aan het project begon, besloot ik dat ik een groot formaat camera (4x5) wilde gebruiken. Het proces van het meenemen van een enorme camera en de tijd die nodig is om het ding op te stellen, zou de reparateurs laten zien hoe toegewijd ik was hun portret speciaal te maken.
Ik kreeg de indruk dat de reparateurs zich aangetrokken voelden tot het logge en ouderwetse apparaat. De shops waren ontzettend klein en stonden daarbij vol met machines, gereedschappen, en schoenen die wachtten op reparatie. Bij de meeste locaties waren er maar een of twee verschillende opties om de camera neer te zetten.

Repair & Shine

Het tweede probleem waar ik telkens tegenop liep, was de tijdslimiet die ik kreeg. Bijna alle mannen zeiden dat ik 10 of 15 minuutjes binnen kon komen; langer en ze zouden hun werk niet op tijd afkrijgen. Iedereen was bezorgd dat ik de klanten in de weg zou lopen (en dat deed ik ook zeker).
Als ik probeerde uit te leggen dat het lang duurt om de camera op te stellen, en dat ik van heel ver kwam, hielp dat meestal niet om mijn tijdsraam te vergroten.
Maar als ik er eenmaal was, en ze zagen de gigantische camera tevoorschijn komen, en dat ik onder een zwart doek moest staan om scherp te stellen, raakten ze erg geïnteresseerd. Dan kwamen ze naar me toe om te vragen hoe de camera werkt en waren ze verrukt wanneer ze de Polaroids zagen.
Voor ik het wist deden ze dan suggesties voor composities, vertelden ze me hoe ze in het vak waren gerold en vroegen ze of ik getrouwd was. Ze leken allemaal een zoon te hebben die ik moest ontmoeten. Een man vertelde me zelfs dat hij in Rusland naar de academie was geweest om te leren fotograferen, en dat zijn eerste baan na school het maken van foto’s voor het jaarboek was.
Als de shoot dan klaar was, was ik er meestal zo’n drie uur geweest, had ik met hun geluncht en thee gedronken, en wist ik alles over hun families.

Wat me de meeste voldoening gaf, was toen een van de schoenreparateurs naar de opening kwam van Repair &Shine. Ik heb een foto van ons voor zijn portret en zijn zoon hielp om zijn vaders dank te vertalen.
Na de show heb ik prints laten maken van elke foto, en heb ik ze met de fiets langs gebracht bij alle schoenreparateurs. Ieder van hen was me heel dankbaar voor het werk dat ik had gedaan en zeiden dat ik altijd terug mocht komen.

Repair & Shine

Waarom koos je voor Brooklyn? Is er een bepaalde geschiedenis van reparaties in Brooklyn?

In 2008 ontving ik een beurs van de Brooklyn Arts Council, dat Repair & Shine mogelijk heeft gemaakt. Het is een organisatie die gericht is op Brooklyn: de ontvanger van een beurs moet er wonen en ook het onderwerp moet over Brooklyn gaan. De expositie moest ook in Brooklyn plaatsvinden, omdat dat een andere manier was om de buurt te betrekken.

Repair & Shine

Heb je tijdens het fotograferen nog speciale reparatieverhalen gehoord?

Nee, ik heb er niet aan gedacht dat te vragen, sorry.

Lindsay Blatt is gespecialiseerd in fotografie op groot formaat, en concentreert zich op portret en stilleven fotografie. Ze behaalde een Bachelor of Art aan het Pratt Institute en ontving de Outstanding Merit in Photography award van het instituut. Haar werk werd in verschillende galeries in New York gepresenteerd. De foto-essay van schoenreparateurs in Brooklyn werd getoond als solo expositie in de Rabbithole Gallery in DUMBO Brooklyn.

Meer werk zien? Ga naar www.lindsayblatt.com